"มดไง มดไง...."
จูนบอกเพื่อนในห้อง 5/7 หลังพักเที่ยง ห้องภาษาฝรั่งเศสเรากำลังตกลงกันว่าจะพารุ่นน้องไปรับน้องที่ไหนสักที่
โดยเลือกสถานที่ที่"ไม่ไกลนัก" มีปัญหาเรื่อง ทั้งรถพาน้อง ๆ และเพื่อน ๆ ราว 14-15 คน และคนขับรถ
มด..หรือ? อุย..... ใจแป๊ว....ทำหน้าอย่างไรไม่รู้ได้
จริงแล้ว..ตั้งสติรู้ว่า...สะดุ้งสุดขีดแหละคง.."ตีหน้าตาย" แน่ ๆ ตอนนั้น
ที่รู้สึกเสียวสันหลังแบบไม่เคยเป็นมาก่อน
วันที่จูนเดินแวะเข้ามาที่บ้าน
"ไหนมามด???"
คำถามเย็นวันนั้น!!...
มดอยู่ท่ามกลางพี่ ๆ ผู้ชาย และมักถูกปฏิเสธ เวลาอยากทำอะไรบ้างตามพี่ ๆ เขา
นี่ก็ได้แต่เห็นพ่อ สอนพี่พี่ขับรถ เอารถไปขับรอบสนามฟุตบอลในศาลากลางจังหวัด(สามกษัตริย์ ปัจจุบัน)
พ่อง่ะ!! ไม่เห็นสอนมดเลย..ได้แต่ "ลอบสังเกตุ" เชนเกียร์ เวลาพ่อขับ จนพี่ ๆ เค้าก็ขับไปไหนต่อไหนกันแล้ว เป็นกันหมดแล้ว ถูกทิ้งให้เรียนรู้เองแบบนี้ทุกที เอาง่าย ๆ หัดขี่จักรยาน ขี่สามล้อ ขี่มอเตอร์ไซต์ยังหัดด้วยกัน เค้าทิ้งกันไปเก่งกันหมด ทีรถยนต์ไม่สอนเรียนไม่ทันพี่มั่งเลย. ยิ่ง.ห้าม.ยิ่งอยากเป็น
"จังหวะพี่เผลอ" คือเวลาทอง มดคว้ากุญแจ...เรื่อยมา ไม่มีใครอยู่..วันนี้พี่เอากะบะออก
ฉวย ดัสสันซันนี่ ดีที่มันคันเล็กอยู่หรอก
ฉวย ดัสสันซันนี่ ดีที่มันคันเล็กอยู่หรอก
ทดลองเปลี่ยนเกียร์ก่อน 1 2 3 4 หมุนกุญแจ สต๊าท..เลียครัช ติด ๆ ดับ ๆ อยู่พอควร แล้วก็ ออกไปมันตรง ๆ แล้วที่ยากนิดหนึ่ง...ตรง เกียร์ถอย
ถอยเข้าแล้วก็ถอยออก.. ถอยเข้าแล้วก็ถอยออก....
ก็..วันที่จูนมาหาที่บ้านเย็นวันนั้นแหละ!!!!
"..ตลาด..."
ปากเอ๋ย ปาก..ความคิดเล่น ๆ ตอนนั้นมันทำเอาเหงื่อตกวันนี้...
เพื่อนในห้อง เยอะดิ.....เวรกรรม ดำขาว เอาไงดี???....
"มดไง มดขับรถได้ มีกะบะด้วย..."
"ใช่ไม๊? ใช่ไม๊?.."
"น้ำตกแม่สา..ตกลงตามนี้นะ?"
โห.....คงเห็นว่าใกล้ที่สุดละ แต่มันโครตไกลสำหรับมด คนที่ไม่เคยขับแม้แต่จะเลยปากประตูบ้าน!!
เอาละสิ....เอาล่ะว้า....เอาไง....
"ได้ "
(เย้ย..ย..ย..)
"ได้ "
(เย้ย..ย..ย..)
เค้าบอกแล้วว่าทำเนียนแม้เพียงสักครั้ง มันจะทำให้ต้องเนียนต่ออีกหลายต่อหลายครั้ง ก็งี้แหละ...ซอย.. ละทีนี้
"ตามนี้!!!"
เหงื่อแตก สมน้ำหน้าตะเอง..พระเจ้า..ช่วยด้วย... มดต้องหัดขับให้ได้ก่อนวันนั้นนะ...
แน่นอน เอารถกะบะมันใหญ่ว่าซันนี่เยอะเลยนะ
ตอนนั้นใจหายกับการต้องขับ กลบความคิดที่ว่า....
"แล้วจะเอารถออกจากบ้านได้ไง?" หรือ
" จะได้จังหวะเอารถออกบ้านไปได้ไง? " ซะปลิดทิ้ง
ความกลัวมีมากมาย ความบ้ามีมากกว่า บวกความกล้าสุดโต่ง....
วันเดินทางมาถึง วันนั้นประจบพี่ชายคนรองให้ขับรถออกจากบ้านไปจอดที่โรงเรียนให้
อ้างว่าจะให้คนขับได้ขับไปน้ำตกกัน
พี่ชายเลยให้กุญแจรถไว้แล้วเดินกลับบ้านไป..ตกลงเอารถออกจากบ้านอย่างปลอดภัย...
"สำเร็จไปแล้ว 1 มิติ"
พี่แป๊ดเหลียวหลังมาบอกว่า
"มันเทอร์โบนะ ขับดี ๆ ระวังเวลาเครื่องร้อน คนขับเขาคงรู้!!!.."
โอ๊ย...คนขับมันท่าจะรู้นะ!! เทอร์โบ??
(อ๋อ..ท่อไอเสียมันใหญ่นะ เสียงดังบรึ่ม ๆ น่ะ เรียก เทอร์โบไง....เลี่ยม!..)
เพียง...ความจริง.ต่อจากนั้นวันนั้น จนป่านนี้พี่ก็ยังไม่รู้...ขอโต๊ด นะคะ
ยุพราชไกลบ้านอีกนิดก็จะดี จะได้ลอบมองทั้งที่มือพี่ ตอนเชนเกียร์ จะได้ดูตีนพี่เวลาเลียครัช
ขาวบอกว่า "เฮ้ย...มด แกก็เลียน แบบ..ทำท่า ตามพี่เค้าเมื่อตะกี้ นั่นแหละ จะกลัวอะไรล่ะ!!"
ตกลงวันนั้นน้อง และเพื่อนร่วมชั้นบางคน นั่งอยู่เต็มท้ายรถกะบะ ราว 14 คน จูนและเพื่อนอีกคน ใครน้า...นั่งข้างคนขับ
อื่อ....เรา..จะไปน้ำตกแม่สากัน!!
(มีต่อตอนจบ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ)
ถ้าบังเอิญผ่านมาอ่านคงงงไปเลย แบบนี้อันว่าที่จริงการเสี่ยงภัยถึงชีวิตก็เริ่มตั้งแต่สี่ขวบ ตอนไหลไปจมน้ำตอนนั้นก็เกือบตายไปทีหนึ่ง และถึงวันนี้ก็ยังมีอีกหลายหน ก็..ชีวิตมันเป็นของไม่แน่นอนนะ ความตายไม่ใช่เรื่องน่ากลัวแต่น่าเสียดายถ้าไม่ได้มีโอกาสสร้างอะไรไว้เสียบ้างเสียก่อน เลยเขียนไว้ให้คุณอ่านไง มันเพียงชีวิตแต่ละตอนของฉัน ก็เหมือนคุณใช่ไหม? ทุกคนก็มีใช่ไหม?
..เพราะ ตอนนี้ไกลบ้านเกิดนิดหน่อย ที่นี่ภัยมันเยอะสิ เป็นศูนย์กลางข้อมูลข่าวเองแล้วก็รู้สึกผวาเอง เอาเข้าจริงไม่รู้จะช่วยคนรอดได้แค่ไหนนะ อย่างหนึ่งที่ช่วยได้แล้วไม่ทำให้คนอื่นลำบากคือ "ต้องแข็งแรง" นะ ชีวิตที่บางทีไม่รูัว่าจะมีวันไหนที่จะไม่สมบูรณ์แบบวันนี้
หรือ อาจมีบางวันที่มดความจำเสื่อมไป หรือมีภัยสักอย่างที่นี่ สิ่งที่เป็นของขวัญให้ระลึกถึงก็เป็นเพียงเรืองราว บทที่เขียนในมุมต่าง ๆ ต่อ ๆ ไปแบบนี้ละมังนะ ความเสี่ยงมักเกิดขึ้นเสมอ ก็..ทำใจไว้แต่ไหนแต่ไรแล้วละ
0 件のコメント:
コメントを投稿